Not Just Another Brick In The Wall

“The Silence of the Screens” (AI translated; original included, written in Greek)

He had dreamed of teaching since he was a boy. He achieved it. He never imagined the dream would curdle into this nightmare: a classroom of insolent, silk-shirted children, their faces welded to the glow of their phones. They ignored his lectures—lectures he had crafted with toil. He wanted to smother them, one by one. But the job paid well. He had to keep it.

Yet, he was human. One morning, he broke. He was speaking of Thucydides—how the historian dissected war like a surgeon—when he saw Mario. The boy sat slouched, his thumb flicking across a screen. The teacher moved fast. He tore the phone from Mario’s hand and hurled it out the open window. It shattered on the concrete below.

Now, he sits in a stale office. The Parents’ Association has filed a complaint. His lawyer—a sour old maid with a leather briefcase too costly for his wallet, tells him dismissal is certain.


Από μικρός ήθελε να γίνει δάσκαλος. Τα κατάφερε! Που να το φανταζόταν ότι το όνειρό του θα αποδεικνυόταν εφιάλτης! Όλα αυτά τα κακομαθημένα, θρασύτατα πλουσιόπαιδα, με τις μούρες κολλημένες στις οθόνες των κινητών τους τηλεφώνων, την ώρα του μαθήματος, τον έκαναν έξαλλο. Δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στις παραδόσεις του, που τόσο κοπίαζε για να δημιουργήσει. Ήθελε να τα πνίξει, ένα προς ένα. Η δουλειά, όμως, ήταν καλοπληρωμένη, δεν ήθελε να τη χάσει.

Άνθρωπος ήταν κι αυτός, ένα πρωινό δεν άντεξε. Εκεί που μιλούσε για την συμβολή του Θουκυδίδη στην επιστήμη της Ιστορίας, το βλέμμα του έπεσε στον Μάριο, εκείνο το καλόπαιδο που όλα τα κορίτσια της τάξης λάτρευαν. Θόλωσε. Έτρεξε, του βούτηξε το κινητό από το χέρι και το πέταξε με λύσσα απ' το ανοιχτό παράθυρο.

Τώρα, αναρωτιέται πώς θα ξεμπλέξει. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων τον κατηγορεί για βιαιοπραγία. Η απόλυσή του πρέπει να θεωρείται βέβαιη- η δικηγόρος του, μια ξινή γεροντοκόρη, πανάκριβη για το βαλάντιό του...